عفونتها، تستهای شناسایی و روشهای درمانی جدید مایکوباکتریومهای غیرسلی

مایکوباکتریوم ها، باکتری های اسید فاست حاوی مایکولیک اسید با درصد گوانین و سیتوزین 71-61 مول درصد می باشند. مایکوباکتریوم ها بر اساس ویژگی های رشد به دو گروه: سریع الرشد و کندرشد تقسیم بندی می شوند. بر اساس تولید رنگدانه به سه زیر گروه فوتوکروموژن، اسکوتوکروموژن و نان کروموژن طبقه بندی می شوند. پاتوژن های انسانی (مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و لپره) و گونه های ساپروفیت محیطی در جنس مایکوباکتریوم وجود دارند. عفونت های مایکوباکتریومی، بیماری ریوی تا انواع عفونت های بافت های پوستی، استخوانی، غدد لنفی و بیماری های منتشر را شامل می شوند. افراد دارای نقص ایمنی حساسیت بالایی در برابر عفونت مایکوباکتریوم های غیر سلی دارند. رنگ آمیزی اسید فست، انواع تست های بیوشیمیایی و تجزیه و تحلیل مایکولیک اسید و اسید های چرب برای تشخیص مایکوباکتریوم ها استفاده می شود. تست های مولکولی از قبیل انواع PCR، تست های هیبریدازیسیون و سکانسینگ ژن های خانه دار برای تایید تشخیص مایکوباکتریوم ها استفاده میگردند. مایکوباکتریوم های کند رشد به طور معمول با دارو های کلاریتروماسین، ریفابوتین، سیپروفلوکساسین، ریفامپین و اتامبوتول درمان می شوند؛ در حالیکه برای مایکوباکتریوم های سریع الرشد ماکرولید ها، سفالوسپورین ها و فلوئوروکوئینولون ها تجویز می شوند. برای تعیین حساسیت دارویی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس روش های تناسبی (Proportional method) استفاده می شود. همچنین برای مایکوباکتریوم های سریع الرشد روش های دیسک دیفوژن، دیسک الوشن و براث میکرودیلوشن و برای مایکوباکتریوم های کند رشد روش های رادیومتریک و براث میکرودیلوشن مناسبترین روش های تعیین حساسیت دارویی می باشند. روش های مولکولی نظیر: PCR single-strand conformational polymorphism ، Sequencing، PCR-RFLP و Multiplex-PCR برای تعیین حساسیت دارویی استفاده می شوند. با توجه به اهمیت مایکوباکتریوم های غیرسلی و مقاومت های آنتی بیوتیکی این باکتری ها آزمایشگاه های تشخیص طبی و تیم درمان می بایست به عفونت های مایکوباکتریوم های محیطی در بیماران واجد شرایط خاص توجه داشته باشند.